Drodzy Diecezjanie,
Umiłowani Siostry i Bracia,

Rozpoczynamy kolejny Adwent, rozumiany jako pierwszą część roku liturgicznego, w którym rozważamy wielkie tajemnice zbawcze.

Adwent to czas oczekiwania. Najpierw na spotkanie z Jezusem przychodzącym do nas w tajemnicy Bożego Narodzenia. Chcemy się dobrze przygotować, aby godnie i owocnie przeżyć te święta. Istnieje i inny Adwent – to nasze przygotowanie na przyjście Chrystusa Pana na końcu czasów – gdy ujrzymy Go twarzą w twarz (por. 1 Kor 13,12).

Pisząc ten list pragnę prosić Was Siostry i Bracia o owocne wykorzystanie tego czasu. W codziennym naszym zabieganiu niewiele mamy czasu, aby zadbać o nas samych, a szczególnie o sprawy najistotniejsze, dotyczące naszego zbawienia. Co więcej, jesteśmy naszą codziennością zmęczeni, zdezorientowani, często – nie wiedząc dlaczego – źle usposobieni do innych ludzi. Proszę, wykorzystajmy te najbliższe tygodnie na wyciszenie i na zadbanie o siebie samych. Niech będzie więcej modlitwy, skupienia i serdeczności wobec bliźnich, poczynając od najbliższych. Skorzystajcie z adwentowych rekolekcji i dni skupienia oraz ze Mszy świętych roratnich. Przy tej okazji kieruję prośbę, abyśmy w miarę naszych możliwości nie „zagospodarowywali” tego czasu takimi spotkaniami, które są właściwe dla okresu Bożego Narodzenia. Warto zachować w naszej adwentowej codzienności pewną powściągliwość, skromność i wyciszenie.

* * *

W naszymprzeżywaniu Adwentu, przez wszystkie cztery niedziele, będzie nam towarzyszył prorok Izajasz (Iz 2,1-5), zwany ewangelistą Starego Testamentu. Dziś prorokuje o przyszłości świętego miasta Jeruzalem. Stanie się ono jakby religijnym centrum nowego świata. Jerozolima, w której swoje życie złoży Jezus Chrystus, przyciągać będzie wszystkich w przeświadczeniu, że stamtąd wyjdzie Prawo Boże, pouczające ludzi, jak powinni postępować w życiu. Towarzyszy temu nadzieja, że jeśli ludzie będą zachowywać pouczenia Boże zapanuje pośród narodów prawdziwy pokój. Jakże to pragnienie jest nam dzisiaj bliskie. Trwająca wojna w Ukrainie i inne światowe konflikty pokazują ogrom cierpień. Wszystko to dzieje się na oczach całej ludzkości. Jedyna nadzieja, aby świat zaznał pokoju, leży w nawróceniu każdego człowieka, czyli poznaniu i umiłowaniu Boga oraz Jego praw.

W dzisiejszym przepowiadaniu słowa Bożego św. Paweł
(Rz 13,11-14) wzywa nas do czuwania nad prawością naszego życia. Apostoł podzielił się też z nami niezwykłym swoim przemyśleniem, mającym pokazać codzienność życia chrześcijanina. Powiada, że mamy „przyoblec się w Pana Jezusa Chrystusa”, to jakby włożyć na siebie wyjątkową szatę. Wprawdzie – jak mówimy – „szata nie czyni człowieka”, lecz dopiero styl życia, codzienne postępowanie, relacje z innymi ludźmi,  pokazują kim się jest! Zachęca św. Paweł, żebyśmy żyli pobożnie tzn. byli przyobleczeni w Chrystusa.

Czytając dzisiaj słowo Boże zapisane u św. Mateusza (Mt 24, 37-44) może nas zastanawiać, że w czasie adwentowego oczekiwania na ziemskie narodziny Jezusa Chrystusa Kościół przypomina nam również sprawę przyszłego sądu nad całą ludzkością. Ponieważ nikomu z nas nie jest znany ten czas ponownego przyjścia Pana Jezusa – sędziego żywych i umarłych – dlatego to przypomnienie powinno być dla nas wezwaniem do ustawicznego czuwania. Oznacza to w praktyce życie w stanie łaski uświęcającej i takie zagospodarowanie naszej codzienności, aby każdy dzień był przeżyty na większą chwałę Boga i ku pożytkowi bliźnich.

* * *

Wraz z pierwszą Niedzielą Adwentu wchodzimy w nowy rok duszpasterski, który przeżywać będziemy pod hasłem: „Uczniowie-misjonarze”.

W opracowaniu do nowego programu duszpasterskiego czytamy, że jego głównym celem jest ukazanie formacji chrześcijańskiej wszystkich wiernych – duchownych, osób konsekrowanych i świeckich – jako koniecznego warunku odnowy Kościoła. Ma to prowadzić każdego z nas do większego zjednoczenia z Bogiem i ludźmi. Widzimy zatem najpierw bardzo ważny obowiązek formowania nas samych, ale zaraz potem uświadamiamy sobie ogromnie ważne zadanie bycia ewangelizatorami wobec naszych sióstr i braci. W dzisiejszym świecie, który ma ogromne braki w tym co jest poznaniem i umiłowaniem Jezusa Zbawiciela, zadanie zadbania o własną formację religijną i dbałość o formację u innych jawi się jako bardzo ważne zadanie.

* * *

Umiłowani Siostry i Bracia, Drodzy Diecezjanie,

Nowy Rok Liturgiczny jak i kalendarzowy dopomina się od nas zajęcia się ważnymi sprawami, które niesie bieżący czas i przypomina historia.

Pierwszym wielkim wyzwaniem jest ocalenie pokoju i poprawa relacji międzyludzkich zarówno w najbliższym środowisku, jak i między narodami.

Uciekamy się w tych sprawach do Maryi Matki Zbawiciela. Kościół zna wartość wstawiennictwa Maryi przed Bogiem. Chcemy, jak to czyniliśmy wielokrotnie, przez modlitwę różańcową wyprosić potrzebne zwycięstwo. W najbliższym czasie będziemy obchodzić 200-lecie Wspólnot Żywego Różańca, które liczą miliony członków w Polsce i na świecie, coraz intensywniej angażują się nie tylko w życie parafii, ale i w misję ewangelizacyjną Kościoła. W najbliższym czasie – o czym będą niebawem poinformowane wszystkie Wspólnoty parafialne – będziemy przeżywać tzw. Jerycho Różańcowe, które jest nieustanną modlitwą przed Najświętszym Sakramentem przez 7 dni i nocy, aby polecać Bogu – przez pośrednictwo Matki Najświętszej – trudne sprawy do załatwienia. Nazwa Jerycho nawiązuje do wydarzenia z dziejów Narodu Wybranego, opisanego w 6 rozdziale Księgi Jozuego. Izraelici, którzy w drodze do Ziemi Obiecanej stanęli wobec tak poważnych przeszkód zostali pouczeni, że wielkie rzeczy w życiu każdego z nas i całych społeczności mogą się dokonywać, jeśli w pełni powierzymy nasze losy Bogu i Jemu zaufamy.

Rozważając w czasie Adwentu szczególne posłannictwo Matki Bożej i jej całkowite zawierzenie Bogu, chciałbym zwrócić uwagę na to, że w tym roku, dokładnie 10 grudnia będziemy przeżywali 100 rocznicę ukazania się Maryi, siostrze Łucji dos Santos, znanej nam wszystkim jako jednej z trójki dzieci, którym objawiła się Maryja w Fatimie, w 1917 roku. Otóż osiem lat po tych wydarzeniach, 10 grudnia 1925 r. s. Łucja otrzymała kolejne widzenie w hiszpańskiej miejscowości Ponteverda. Tym razem Najświętsza Panna ukazała się z Dzieciątkiem Jezus i poprosiła o odprawianie szczególnego nabożeństwa pierwszych pięciu sobót miesiąca. W naszej pobożności jest ono znane, ale niestety coraz rzadziej praktykowane. Dlatego z racji tej szczególnej rocznicy ośmielam się prosić o odnowienie praktykowania tej formy modlitwy. Maryja zwraca się do nas wszystkich po pocieszenie w jej cierpieniu i mówi tak jak do Siostry Łucji: „córko moja, spójrz, Serce moje otoczone cierniami, którymi niewdzięczni ludzie przez bluźnierstwa i niewierności stale ranią. Przynajmniej ty staraj się nieść mi radość i oznajmij w moim imieniu, że przybędę w godzinie śmierci do tych wszystkich, którzy przez pięć miesięcy w pierwsze soboty odprawią spowiedź, przyjmą Komunię Świętą, odmówią jeden różaniec i przez piętnaście minut rozmyślania nad tajemnicami różańcowymi towarzyszyć mi będą w intencji zadośćuczynienia”. Jeżeli więc chcemy odnaleźć prawdziwą nadzieję i moc w życiu, to postarajmy się wypełnić tę prośbę Matki Najświętszej. Będzie to najlepszym zwieńczeniem Świętego Roku nadziei. Dlatego postarajmy się, aby w każdej wspólnocie parafialnej naszej diecezji nabożeństwo pierwszych pięciu sobót miesiąca było nie tylko znane, ale i praktykowane.

Kolejnym wyzwaniem, jakie trzeba uwzględniać w naszej codzienności to sprawa formacji religijnej. To zadanie podstawowe – o tym traktuje program duszpasterski w rozpoczynającym się roku liturgicznym – a w wymiarze zadań bardzo obszerne.

W tym przesłaniu ograniczę się do dwóch spraw.

Po pierwsze pragnę zachęcić do stałej formacji biblijnej. Przypomnę, że w osobie śp. biskupa Kazimierza Romaniuka, pierwszego pasterza naszej diecezji mieliśmy wyjątkowego znawcę zagadnień biblijnych, ale przede wszystkim zatroskanego, aby słowo Boże było na co dzień czytane, rozważane, było mocą i mądrością pozwalającą lepiej zrozumieć co się w naszym życiu dzieje, co jest dla nas dobre, a czego mamy unikać.

Drugą sprawą, która powinna nas przejąć to odpowiedzialność za – naszą i naszych bliźnich – formację ludzką i religijną. Wszyscy tego potrzebujemy. Zwracam się z serdeczną prośbą do rodziców, nauczycieli, duszpasterzy i wychowawców – pomóżcie dzieciom i młodzieży lepiej poznać i ukochać Jezusa. Szkolna katecheza i doświadczenie religijne wyniesione z rodzinnego domu są kamieniami współtworzącymi fundament całego dorosłego życia. Dlatego proszę, byśmy wszyscy zgodnie i z wielką odpowiedzialnością podjęli obowiązek wychowywania dzieci w wierze, wychowywania do szacunku dla wartości ewangelicznych, dla wierności przykazaniom i nauce Kościoła.

Na adwentowych drogach niech coraz jaśniejszym światłem wypełnia nasze dusze i serca betlejemska gwiazda nadziei i z najdalszych nawet stron niech prowadzi nas do Betlejem – Bożego domu miłości, domu pokoju, domu chleba.

Z serca Wam błogosławię.

+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski